Een groot avontuur
Twaalf weken oud is Geronimo als we op zondagochtend om negen uur vertrekken vanuit Rotterdam naar Ouderkerk aan de Amstel om Klaas Meijer, de fokker van Mo, een bezoek te brengen. Katinka Meijer is er niet zij is met Sisal, de opvolgster van Joep naar de Winnershow in Amsterdam. Het is de bedoeling vandaag om kennis te maken met wild en te wennen aan het schot. Met als speciaal verzoek het uitzetten van een sleepje want per slot van rekening wil ik weten of er een goede neus zit op mijn hondje.
Op dit moment volg ik een twee sporentraject in de training met Mo. Het is de bedoeling dat hij een SAR hond wordt. Dit staat voor Search and Rescue, het opsporen van verdwaalde of dode mensen in het veld of in het water. Een mooie arbeid voor een hond vind ik. Die SAR training is best zwaar. Je moet als hondeneigenaar in weer en wind voor dode spelen tijdens de training dus ik moet nog ervaren hoe dat gaat werken allemaal. Het zou ook kunnen dat dit soort hondenwerk binnenkort tot het verleden gaat behoren omdat er volgens het nieuws een drone is ontworpen die in de toekomst de opsporing van mensen, zowel levend als dood en zowel op de aarde als onder de aarde kan overnemen van de speurhonden. En die vanuit de lucht veel meer terrein kan verkennen in een kortere tijdspanne. We kunnen ook pas in juni 2019 als hij zijn gedrag en gehoorzaamheidsdiploma’s heeft gehaald beginnen met de SAR opleiding. Tot die tijd doe ik dus de basis jachttraining er bij zodat we in ieder geval iets hebben om op terug te vallen mocht het met de SAR niet lukken.
Dus zo gezegd, zo gedaan. Klaas had een kort en bloedrijk spoor getrokken met een hazenvel en samen met Joep, de moeder van Mo, gingen we op pad achter de boerderij. Mo ging los dartelend achter Joep aan toen we naar het beginpunt van de sleep liepen en vervolgens dook hij onder het prikkeldraad door en belandde al glijdend langs de besneeuwde helling ongewild in de baggersloot die er achter ligt. De stank en de vuiligheid die aan zijn vacht hing deerde hem weinig toen hij er zelf weer uitpeddelde. Tot nu toe had hij water altijd vermeden en ik had hem er nooit ingestuurd want het voorjaar was vroeg genoeg om zijn zwemdiploma te halen vond ik. Hij dartelde vrolijk verder alsof er niets gebeurd was en we kwamen aan bij het begin van de sleep. Klaas zei: ” haal zijn lijntje (dat ik er inmiddels om had gedaan) er maar af en laat hem maar even snuffelen aan het wondbed.” Nou dat vond hij machtig interessant kan ik u vertellen. De eerste meters heeft Klaas hem ondersteund en daarna pakte hij het spoor zelf verder. De haak die er in zat nam hij ook en vond al snel de hazenbuit. Wat ’n feest! Die schoten met het jachtgeweer deerden hem ook niet waarbij de rust van Joep natuurlijk het goede voorbeeld gaf. Er is dus niets mis met zijn neus hetgeen hij nogmaals bewees door twee eenden die op een hoge houtstapel lagen te wachten om geslacht te worden ook nog even te verwijzen op de valreep. Heb ik alweer een Ches die het allemaal beter snapt dan ik. Na zijn welverdiende bak brokken te hebben verslonden is hij met modder en al de auto ingegaan. Thuis heb ik hem in de tuin met lauw water afgespoeld en hij heeft daarvan genoten kan ik u vertellen. Heel fijn om als niet jager een fokkervriend te hebben die helpt met jachtgerelateerde zaken. Dank je Klaas. En van harte gefeliciteerd Katinka want jij en Sisal hebben iedereen achter je gelaten op de show, gefeliciteerd!!
Madeleine Meijers
|