Berber naar en in de US
Een korte update van mijn belevenissen sinds onze laatste meeting, Diplomadag, in augustus 2019.
8 oktober 2019 heb ik mijn luchtdoop meegemaakt. Leuk kon ik het niet echt noemen, alhoewel ik het beter had dan mijn 4 huisvrienden, de 4 katten, die 18 uur in hun bench moesten doorbrengen alvorens we in ons nieuwe onderkomen in Fitchburg Wisconsin aankwamen.
De reis begon voor mij om 7 uur ‘s morgens toen ik de bench in moest, een Giant …. en in de taxi-bus werd geladen richting Schiphol. Mijn baasjes waren zo vriendelijk om me op Schiphol nog even de kans te gunnen een plas te doen in een van de bloembakken bij de vertrekhal. Na Security check werd ik uitgezwaaid op weg naar de bagageruimte van het vliegtuig. Ondertussen was het al 10.30 uur, nog steeds Nederlandse tijd.
Vervolgens de lucht in. Het was een rustige vlucht en na 8 ½ uur vliegen raakten we de grond weer in Chicago en na het uitladen werd ik gedropt bij bagageband nummer 4.
Ik was uitzinnig toen na een paar minuten Hans en Yolanda mij en de 4 katten daar ophaalden.
Daarna kon ik nog op het vliegveld op de ‘dog relief area' bij Terminal 5 mijn blaas weer legen en moisten we nog 2 ½ uur in de auto reizen.
Na een reis van in totaal 18 uur kwamen we aan in Fitchburg Wisconsin.
Fitchburg bevalt op zich prima. We wonen dicht bij een natuurgebied met bos, water en vol met interessante geuren, waar ik uren van kan genieten.
Wat me trouwens wel opvalt hier is dat de Chess hier een bijzondere verschijning is. Het is ons nu al een paar keer overkomen dat mensen ons aanspreken en vragen of ik een Chess ben en ze zijn allemaal even verrast als we dat bevestigen.
Ondertussen zijn we in de winter beland, die wel een stuk kouder is dan ik gewend ben in Nederland. Vannacht was het -/- 25 gr C, maar als Chess heb ik daar geen problemen mee. Af en toe vriezen wat tenen aan elkaar vast, maar een beetje masseren is dat zo verholpen. De sneeuw is geweldig, om in te hollen, graven en te happen. Mijn baasjes vinden het wat minder, want elke keer na een sneeuwstorm moeten garagepad en voetpad weer sneeuwvrij gemaakt worden. En dat doen ze nog met de hand (de locals doen dat met een ‘snowblower') voor een gezonde work-out.
Trainen is er een beetje bij ingeschoten de laatste tijd, maar ik ken mijn commando's nog en hoop dat we het in april hier weer op gaan pakken. Vandaag is contact gezocht met de Madison Retriever Club. Schijnt dat er 1 lid bij de club is die ook Chessen heeft, verder 90% Labs en een enkele Golden en Flatcoat. Behalve dat we lid willen worden om trainingsmaten te vinden biedt het ook de mogelijkheid om gebruik te maken van een aantal terreinen die de club in bezit heeft om te oefenen.
Want dat is wel een teleurstelling hier in mijn land van oorsprong, Amerika, we moeten altijd aangelijnd zijn, in woonwijken, maar ook in het bos en de jachtgebieden. Je zou toch verwachten dat een getrainde hond de mogelijkheid zou krijgen om af en toe de benen te strekken zonder aan een touw vast te zitten. Maar dan moet je naar een ‘honden uitlaat plaats' gaan, die vaak kilometers rijden is en dan niet veel groter dan een paar honderd bij een paar honderd meter.
Gelukkig laten mijn baasjes mij meestal toch los lopen, al moet ik wel meteen aan de lijn als er mensen aankomen. Ze zijn hier niet veel gewend.
Ik verheug me nu al op de training met een aantal soortgenoten en hoop me tzt te melden over de verdere ervaringen.
Hartelijke groeten aan iedereen van Berber, Hans en Yolanda.
|